juni 6, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
van Phidias**
Daar staat hij voor het fries van Parthenon,
waar hij de supervisie over had,
met trots vervuld zoals een pauw
vertoont zijn veren in de zon,
vriend Pericles schonk hem de bouw.
De goden schonken Phidias het heil
van denk- en handkracht als hij erom bad,
waaruit het bouwwerk vast ontstond,
’t vertoonde de klassieke stijl,
de mens op goddelijke grond.
Toen Pericles de macht ontnomen was,
viel Phidias ook van het hoge dak,
de dood of naar de godentop:
op ’t Parthenon ontstond een kras,
maar Phidias kwam hogerop.
Zijn inspiratie werd de hoogste god,
die hij verbeeldde in ivoor en goud,
een beeldhouwwerk trots als een pauw,
met Zeus bereikte hij zijn slot,
zijn leven kende geen berouw.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Phidias toont zijn vrienden
het fries van Parthenon’
** Phidias (gestorven circa 432 voor Christus)
juni 5, 2017
It wie wol droech, ferskate dagen al,
mar boppe maaiegreiden hong de mist
as woe de moarnsloft noch in dripke jaan,
mar earlik sein, de maitiid wie net gol.
De mûzefalk wie út syn deistich dwaan,
hie troch de dize op ’e mûs gjin sicht,
fleach hastich nei in lege wettertank,
breedwjukkich yn syn boppe-ierdske waan.
Hy lâne linich op it hurde stiel
en rôp de wolken op ta wetterplicht,
doe’t dat net slagge troch it droege waar,
besocht de falk it op in plat paniel.
It wie wol glêd en boppedat klonk ’t raar,
syn skerpe snaffel kraste oer it glês,
sa dage hy de sinnestrielen út…
sjedêr de mist sloech acht op it gefaar.
