mei 25, 2017
fan Peter J. Sterkenburg*
De seilen hingje slop,
hast is de gong derút…
wa kin de takomst keare?
De stoomfluit ropt al op
ta aksje nei in fêst beslút…
de tiid sil it wol leare?
De tiid hâldt grif gjin skoft,
it minskdom moat wol mei
en wurdt út hjoed wei lutsen;
de stoom sjit yn de loft
en fluitsjend fynt it skip syn draai…
de seilen binne strutsen.
De takomst leit yn mist
en dize foar wa’t seit:
‘De tiid sil it wol leare.’
Wa’t koers hâldt, ropt: ‘Dit is ’t!’
Ut hokker streek de wyn ek waait,
de gong is net te kearen.
* Peter J. Sterkenburg (1955-2000)
Skilderij ‘Tsjalk ‘De Tijd Zal Het Leren’’
Skilderij ‘Harns yn de mist’
mei 24, 2017
fan Jan Luyken*
Twa kear wie ik hjoed yn triennen:
fan ’e moarn doe’t hy gjin azem joech,
ik wie yn djippe rou,
en doe’t hysels syn lykbier droech,
hy rûn der samar hinne.
Myn soan wie stoarn, ik stie allinne,
want ik hie gjinien mear op ’e wrâld,
dus bernleas widdofrou;
’t wie waarm, mar oeral hie ’k it kâld,
ek ûnder ’t rouwend rinnen.
Ynienen stie ik stil, de staasje
wie teplak, sa wie myn tinken earst,
mar ’k waard wat frjemds gewaar:
in man spriek mei in oare geast
as kriich myn jonge graasje…
… om troch te libjen, hiel bysûnder
dat er prate, opstie út ’e dea;
ferbjustere, net naar
wie ’k mear, it gie troch geast en lea:
de Hear hie dien in wûnder.
