april 6, 2017
fan Philip Sadée*
fan George Hendrik Breitner**
De skiere kym as grins
fan ’t wyldlân, safier kin sy skeppe,
soks giet boppe harren tins,
sy moatte skreppe.
Sy libje wol op grûn
fan wat beskrept wurdt, ’t jout te iten:
jirpels yn de lette jûn
om troch te biten.
Sy bite troch de dei
en wa’t net siik wurdt, troch de jierren,
wolle hjir net wei,
’t bestean is hjirre.
Hjir is de muorre grins,
sy stjitte faak dêrtsjin de holle,
lege magen ha ien winsk:
wat sop ha wolle.
Yn ’t pantsje jirpelsop
fan earme grûn, net om te biten,
’t is mei trije happen op,
moarn gjin besite.
* Philip Sadée (1837-1904)
Skilderij ‘It meitsjen fan in jirpelfjild’
** George Hendrik Breitner (1857-1923)
Skilderij ‘Sop útpartsje’
april 5, 2017
fan Antoon van Dyck*
It koe net minder, tocht ik earst,
mei hege koarts lei ik op bêd
te wifkjen, wie it wier
of kaam it ta my yn in dream:
rûn Petrus mei ien yn de stêd?
It stie my dizich foar de geast:
in gastfrij hûs, lykas it past,
mar ’t foel my doe te swier;
mei pineholle, hege koarts
koe ik net soargje foar de gast.
It fielde noflik mei in hân
dy’t oer myn hjitte holle striek
en tagelyk dy stim:
‘Foar dizze frou in koele stream.’
In wûnder dat de koarts doe wiek.
It koe net better, út ’e brân
wie ’k fan de koarts en ek de noed
fan ûngastfrije frou:
’k fersloech de honger, ek de toarst,
it iten smakke elkien goed.
* Antoon van Dyck (1599-1641)
Skilderij ‘Jezus genêst de skoanmem fan Petrus’