maart 1, 2017
fan Georges de La Tour*
Se wolle ha, ik bin bysûnder,
want wa is no berne yn in stâl
en krijt dyselde nacht besite?
Dan wiene se mei my wol mâl,
mar dat koe ’k doe net witte.
Mem hat it wolris oer in wûnder:
withoefolle ingels songen lûd
in liet foar hoeders yn dy krite,
’t gie ek oer my as wie ’t in groet,
mar dat koe’k doe net witte.
Heit praat net folle, kin net sûnder
seage, hammer, spikers en syn boar,
ik help him wolris, jûns nei iten,
dêr is syn âldste soan ek foar,
hy lit dat swijend witte.
Mem sjocht my oan as wie ’t bysûnder
dat ’k sawol myn hân as mûle brûk;
se sil it my grif net ferwite
dat ik graach lês yn Heit syn boek,
it giet my om te witten.
* Georges de La Tour (1593-1652)
Skilderij ‘Jozef as timmerman’