maart 3, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
Hy wie ferbûn mei ’t skûtsjesilen
as in soan mei skipper heit
yn goede en yn minne tiden,
winner of op ’t skip dat lêste leit,
hy hat dy rol mei ynmoed spile.
De heit hat hy oant ’t lêst ta folge,
ek as siet er net oan board,
hy seach him troch de finish kommen,
hie dan sels de hannen oan de skoat
oant syn jûchhei op slach ferstomme.
Der kaam in wiksel yn de rollen,
want de soan waard letter heit:
in nije wedstriid* ta syn eare,
wat in protte oer it soanskip seit…
hy soe opnij sa starte wolle.
* Op 28 maaie 2005 waarden
twa wedstriden holden
ta de neitins fan Dicky van der Werf
maart 2, 2017
fan Adriaen van de Venne*
Sjoch hjir de goede dea,
dy’t weet hat fan it lijen
fan beide, siel en lea,
hy komt om te befrijen.
Hy stekt de kaai yn ’t slot,
it lichem komt sa iepen,
de siel fljocht nei syn lot,
gjin tiid om noch te sliepen.
De neisten jouwe ’t oer,
ien sit al yn de slomme,
it libben, koart fan doer,
wurdt wei mei stille tromme.
Net foar syn trouwe hûn,
hear him noch súntsjes janken,
hy fielt de dea hat wûn,
dus baas, foargoed betanke.
Sjedêr de widze stean,
it berntsje leit te sliepen,
rom tiid om te bestean,
syn takomst leit noch iepen.
* Adriaen van de Venne (1598-1662)
Tekening ‘Ellenden-eind’