februari 22, 2017
fan Rembrandt*
Hjoed moat ik myn blidens kwyt
oan wa’t mar hearre wolle,
wylst myn libben lang al slyt,
ha ik in folle holle.
Leauwe koe ik amper mear
yn Israels befrijing,
mei it libben wie ik klear,
woe my oan ’t lêste wije.
Mar de Geast liet dat net ta
en dreau my nei de timpel,
dêr soe ik wer útsicht ha:
dat iene bern warimpel.
Yn myn earmen lei er stil
wylst ingels yn my songen,
amper hie ’k in eigen wil:
‘Godlof, do leave jonge!’
Noch mear wurden liet de stim
oer mem en berntsje hearre:
‘Harkje hiel Jeruzalem,
ik kin no rêstich stjerre.’
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Simeon yn de timpel’
februari 21, 2017
van Elihu Vedder*
De branding spreekt van de oneindigheid,
eentonig luid, maar soms ook zacht,
al naar een afspraak met de wind,
het is een lied voor dag en nacht,
de maatslag geeft de eeuwigheid.
De moeder had aan ’t eind een zoon gebaard,
de schreeuw was luid, de stemming zacht,
het was een wonderbaarlijk kind,
dat na zes jaar haar stilstand bracht,
vandaar dat zij oneindig staart.
Zij staart nog verder dan de horizon
en laat haar blik naar boven gaan,
waar zij hem als op afspraak vindt,
stil horen zij de branding aan,
een lied dat spreekt: hij is haar zon.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Herinnering’