november 25, 2016
Ut it skûtsje-argyf 2004
In memoriam Dicky van der Werf
Hy wie de man fan ’t bûchsum lear,
fertsjinne dêrmei kapitalen,
mei de mûle stie er altyd klear
en struide oer hiel Snits ferhalen.
Fan iisclub oant de Snitser Pan,
hy koe oeral syn wei wol fine,
wie yn elk fermidden lang de man
en liet syn ljocht yn hiel Snits skine.
De Snitser Pan foer yn syn bloed,
hy fielde ’t brûzjen yn de ieren,
nea ferlear er nei ferlies de moed,
mei jild liet hy de skoaten fiere.
In stoarm stiek yn syn libben op,
de fleantúchramp fan Tenerife,
fiif kear rôp de dea foar him doe stop,
it libben stie in skoft ferstive.
Nea wie er wer as bûchsum lear,
fleksibel wol mei kapitalen,
hy fertsjinne rynsk de lêste ear,
noch altyd klinke syn ferhalen.
november 24, 2016
fan Rembrandt*
Se waarden eartiids Moaren neamd
en kamen net faak op ’t portret,
de hûdskleur paste by it blanke net,
it Moarefel wie net ferneamd.
De iene holle steunde op
it skouder fan de oare Moar,
se liken op elkoar, deselde kop,
dêr wiene ’t ommers Moaren foar.
De oare frege nei har taak,
want wêrom soene sy neat dwaan?
Miskien wie der foar har wat yn de maak,
dat soe de Moaren foardiel jaan.
De biskop fûn ’t in goed idee,
it hearde by syn kristenplicht
om sjen te litten elk ferneamd gesicht,
wie ’t swart of blank of brún as tee.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Twa Moaren’