Archive for oktober, 2016

Dêr sit er solo op in tûke,
skerp syn snaffel en syn eachopslach,
oars komt men net sa fier,
de evolúsje makket wach,
dêrby kin hy gjin oaren brûke.

Dan hy, de sjonger, ús kanarje,
sykjend yn de spegel om de oar,
ús spegel, want wiswier,
dy hâldt er foar ’t fiktive foar,
gjin wjuk of snaffel sil er sparje.

Sy binne rotsfêst yn ’t fertrouwen
dat it oankomt op ‘e hiele ploech,
net inkeld foar de sier,
mar ek as selskip yn de kroech
mei kop- en wjukslach-kreaze frouwen.

Noch heger yn de evolúsje
fleane lorres op ‘e mjitte fan
‘in duo jout fertier’:
it hiele libben frou en man,
want yn elkoar ha sy fidúsje.

Sa, dat sit derop,
hy hat syn berntsjes fuorre,
ien want út, oars kin it net,
se fleagen oan op kleur en rop
fan goaten, dakken, tuorren,
klappend, dat gjinien wie let.

Giel, dat is syn kleur,
as hobby hat er fleanen,
wol ek sels graach ris omheech,
ekspertfakânsjes bringe fleur;
syn berntsjes komme, geane,
’t libben is dan justjes leech.

Dan in mem en bern
dy’t op it grûnflak bliuwe,
by elkoar, oars giet it net;
hy wol him efkes hifkjend sjen:
syn foer sil ’t bern net priuwe,
mar fan ‘menswear’ is ferlet.